پنجاب و بلوچستان – اردیبهشت ۱۴۰۴
تعطیلی فرودگاه‌ها و لغو صدها پرواز در ایالت پنجاب پاکستان، پس از عملیات نظامی هند، بسیاری از شهروندان این منطقه را برای نخستین‌بار با واقعیت ناآرامی و بی‌ثباتی مواجه کرد. واقعیتی که برای ساکنان بلوچستان، نه یک رویداد موقتی، بلکه بخشی از زندگی روزمره طی دهه‌ها بوده است.
در روزهای اخیر، ۱۸ فرودگاه تعطیل و بیش از ۲۰۰ پرواز لغو شد. رسانه‌های محلی از فضای امنیتی سنگین و احساس ترسی بی‌سابقه در مناطق شهری خبر داده‌اند. این در حالی است که برای بسیاری از خانواده‌های بلوچ، این نوع اضطراب همیشگی است.
بلوچستان؛ عادی‌سازی ترس و ناپدیدشدگی
در بلوچستان، حضور نیروهای نظامی در خانه‌ها و خیابان‌ها، بازرسی‌های شبانه، بازداشت‌های بی‌اطلاع و ناپدید شدن افراد، به پدیده‌ای مزمن و دردناک تبدیل شده است. روایت‌هایی از مادرانی وجود دارد که سال‌ها در انتظار بازگشت فرزندان ناپدیدشده‌شان هستند—بی‌آنکه خبری از سرنوشت آن‌ها در رسانه‌ها یا اسناد رسمی باشد.
این یادداشت در پی کوچک شمردن رنج هیچ‌کس نیست. جان غیرنظامیان، امنیت خانواده‌ها و آرامش شهروندان در هر نقطه‌ای از جهان، ارزشمند و نیازمند صیانت است. اما شاید آنچه این روزها در پنجاب می‌گذرد، فرصتی باشد برای شکل‌گیری همدلی ملی.
فرصتی برای فهم مشترک
برای نخستین‌بار، مناطقی از پاکستان که همواره امن‌تر تلقی می‌شدند، با نوعی بی‌ثباتی روبه‌رو شده‌اند که شهروندان بلوچ مدت‌هاست با آن زندگی می‌کنند. درک این تجربه مشترک از ترس و اضطراب، می‌تواند بستری برای گفت‌وگو، همدلی و بازبینی در شیوه مواجهه با بحران‌های انسانی در درون مرزها باشد.
بلوش‌ها نیازی به ترحم ندارند، بلکه خواهان شنیده شدن و برخورداری از کرامت برابرند. شاید حالا که بخش‌های بیشتری از کشور طعم بی‌ثباتی را چشیده‌اند، زمان آن رسیده که صدای بلوچستان نیز با احترام شنیده شود—نه صرفاً به‌عنوان یک اقلیت، بلکه به‌عنوان بخشی ریشه‌دار از پیکره پاکستان.