شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ خورشیدی / ۱۰ مه ۲۰۲۵ میلادی
در دل روایت‌های پرشمار ناپدیدشدگان قهری در منطقه بلوچستان، صدای یک کودک پژواک ویژه‌ای دارد — کودکی که هرگز پدرش را ندیده است.
او می‌گوید:
«وقتی پدرم ناپدید شد، فقط چهل روزه بودم. حالا فقط عکس او را داریم، نه اسلحه. اگر او گناهکار است، به دادگاه بیاورید. ما عدالت می‌خواهیم، نه انتقام.»
این سخنان در فضای مجازی بازتاب گسترده‌ای یافته و بار دیگر توجه‌ها را به سرنوشت صدها شهروند ناپدیدشده بلوچ در یک دهه اخیر جلب کرده است.
نهادهای حقوق بشری بارها از دولت پاکستان خواسته‌اند به موضوع ناپدیدشدگان قهری رسیدگی فوری کند، اما تاکنون پاسخ رسمی روشنی ارائه نشده است. خانواده‌ها خواستار شفاف‌سازی درباره سرنوشت عزیزان خود هستند؛ بسیاری از آن‌ها سال‌هاست که در بی‌خبری مطلق به سر می‌برند.