یکشنبه ۲۴ فروردین ۱۴۰۴ | ۱۳ آوریل ۲۰۲۵
چرا مردم بومی همچنان از آن محروم‌اند؟
در دل کوه‌ها و دشت‌های سیستان و بلوچستان، ثروت‌هایی نهفته است که هر کشور دیگری را به یک قطب اقتصادی بدل می‌کرد؛ مس، طلا، آهن، نفت و گاز. اما آنچه امروز در بلوچستان می‌بینیم، نه رفاه و توسعه، بلکه فقر، حاشیه‌نشینی و تبعیض ساختاری است.
واقعیت تلخ: این منابع به‌طور عمده توسط شرکت‌های بزرگ دولتی و خصولتی استخراج می‌شوند و هیچ سهم عادلانه‌ای برای مردم بومی در نظر گرفته نمی‌شود.
مردم بلوچ – صاحبان اصلی این سرزمین – نه تنها از این منابع سهمی ندارند، بلکه با مشکلاتی چون نبود مدرسه، آب آشامیدنی، جاده و حتی برق پایدار دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در بسیاری از مناطق، کودکان تا کیلومترها پیاده‌روی می‌کنند تا به مدرسه‌ای برسند که شاید معلمی در آن نباشد.
چرا این وضعیت ادامه دارد؟
۱. نبود شفافیت در قراردادهای بهره‌برداری
۲. سیاست‌های تمرکزگرایانه و نظامی‌سازی به‌جای توسعه‌یافتگی
۳. بی‌اعتمادی ساختاری بین دولت و مردم بلوچ
۴. نبود نمایندگی واقعی مردم بلوچ در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی منطقه‌ای
مطالبه‌ی روشن مردم:
“اگر منابع متعلق به ماست، چرا زندگی‌مان این‌گونه است؟”
“چرا معادن ما برای دیگران سود دارد و ما در رنج و فقر مانده‌ایم؟”
مردم خواستار بازنگری جدی در سیاست‌های توسعه‌ای و مشارکت واقعی در تصمیم‌گیری‌ها هستند. برای رسیدن به توسعه پایدار و عدالت اقتصادی، نمی‌توان مردم را نادیده گرفت.
✅ راه‌حل چیست؟
-
بازتوزیع درآمد حاصل از منابع طبیعی به نفع مردم بومی
-
شفاف‌سازی قراردادهای معدنی و نفتی
-
سرمایه‌گذاری در آموزش، سلامت و زیرساخت
-
ایجاد نهادهای محلی نظارت‌گر با مشارکت مردم بلوچ
-
پایان دادن به نگاه امنیتی و شروع گفت‌وگوهای عادلانه