صبح دوشنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۴، دانش‌آموزان روستای گونگان از توابع شهرستان سرباز، به دلیل نبود سرویس ایاب‌وذهاب، کنار جاده سرگردان ماندند و از حضور در کلاس‌های درس بازماندند
یکی از دانش‌آموزان گفت
«با توقف تردد خودروهای سوخت‌بر، دیگه هیچ وسیله‌ای برای رفتن به مدرسه که ۴ کیلومتر با ما فاصله داره، وجود نداره. خوابگاه هم ما رو قبول نمی‌کنه. خیلی از بچه‌ها همین‌طوری ترک تحصیل کردن»
نبود امکانات اولیه برای آموزش در قرن بیست‌ویکم، مخصوصاً در مناطق محروم بلوچستان، نه‌تنها نقض آشکار حق آموزش کودکان است، بلکه نشان‌دهنده‌ی بی‌توجهی ساختاری به آینده‌ی یک نسل است
وقتی مدرسه رفتن تبدیل به آرزو می‌شود، باید فکری جدی کرد