جازموریان، بلوچستان – شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۴
ده‌ها دختر دانش‌آموز در مناطق روستایی جازموریان، هر روز مسیر ۲۰ کیلومتری بین محل زندگی خود و مدرسه‌ای در روستای چاه‌ابراهیم را پیاده یا با وانت‌های غیرایمن طی می‌کنند؛ شرایطی که زندگی تحصیلی و ایمنی این دانش‌آموزان را به‌طور جدی تهدید می‌کند.
نبود سرویس‌های حمل‌ونقل ایمن، کمبود زیرساخت‌های آموزشی، و فاصله زیاد میان روستاها و مدارس، موجب شده بسیاری از خانواده‌ها با تردید، فرزندان خود را به مدرسه بفرستند. مسیر طولانی، زمین‌های ناهموار و خطراتی مانند تصادف، این رفت‌وآمد را به چالشی روزانه برای دانش‌آموزان تبدیل کرده است.
فاطمه، یکی از این دانش‌آموزان، به تلویزیون رُژن می‌گوید:
«صبح‌ها قبل از طلوع آفتاب راه می‌افتیم. اگر دیر برسیم، معلم اجازه ورود نمی‌دهد. اما ما چاره‌ای نداریم، چون مدرسه نزدیک‌تری نیست.»
مناطق جنوب کرمان و شرق بلوچستان سال‌هاست با فقر گسترده آموزشی و زیرساختی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. فعالان حوزه آموزش، این وضعیت را نماد تبعیض ساختاری در توزیع منابع آموزشی و بی‌توجهی سیاست‌گذاران به مناطق حاشیه‌ای می‌دانند.
به گفته یکی از معلمان محلی که نخواست نامش فاش شود، تعدادی از دختران به‌دلیل دشواری مسیر، ترک تحصیل کرده‌اند:
«دختران انگیزه دارند، اما بدون حمایت دولتی، راه به جایی نمی‌برند. این‌جا نه سرویس هست، نه خوابگاه، نه جاده‌ای که امنیت داشته باشد.»
با وجود گزارش‌های مکرر درباره وضعیت بغرنج تحصیل در مناطق محروم، هنوز از سوی وزارت آموزش‌وپرورش یا مسئولان استانی پاسخی رسمی یا برنامه‌ای مشخص برای حل این بحران ارائه نشده است.
کارشناسان می‌گویند، تداوم این شرایط می‌تواند منجر به گسترش نابرابری آموزشی و عقب‌ماندگی تحصیلی در نسل آینده شود. آن‌ها خواستار سرمایه‌گذاری فوری در حوزه آموزش، ایجاد مسیرهای ایمن، احداث مدارس محلی و تأمین سرویس‌های ایاب‌وذهاب برای دانش‌آموزان این مناطق هستند.