جمعه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ خورشیدی / ۹ مه ۲۰۲۵ میلادی
در فرهنگ بلوچ، پلنگ نه تنها به‌عنوان حیوانی چابک و نیرومند، بلکه به‌عنوان نمادی پرمعنا در شعر، سنت شفاهی و هویت فرهنگی بلوچ‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد. این حیوان به سبب ویژگی‌هایی مانند زیست انفرادی، حملات ناگهانی، قدرت جسمانی و توانایی حرکت سریع در مناطق صعب‌العبور، اغلب در ادبیات بومی به‌عنوان استعاره‌ای از جنگجویان بلوچ به‌کار می‌رود—افرادی که مستقل، بی‌باک و وفادار به طایفه خود هستند و نه تابع دولت‌های مرکزی
در شعرهای بلوچی (shairi)، پلنگ نماد عزت، شهامت و آمادگی برای دفاع از خود حتی در شرایط نابرابر است. حضور طبیعی پلنگ ایرانی (Panthera pardus saxicolor) در بخش‌هایی از استان سیستان و بلوچستان ایران و همچنین بلوچستان پاکستان، بعد اسطوره‌ای این نماد را در ذهنیت جمعی بلوچ‌ها تقویت کرده است
بلوچ‌ها دارای تاریخی سرشار از مقاومت، هویت قبیله‌ای قوی و فرهنگ سلحشوری هستند که در روایت‌های محلی با خصوصیات رفتاری پلنگ پیوند یافته است. در افسانه‌ها، ترانه‌های حماسی و روایات شفاهی، بلوچ‌پلنگ اغلب به‌عنوان جنگجویی آزاد توصیف می‌شود؛ کسی که تنها زندگی می‌کند، به سرعت حمله می‌برد و از هرگونه سلطه و وابستگی سر باز می‌زند. این تصویر، به‌خوبی با ساختار قبیله‌ای و استقلال‌طلبانه‌ی جوامع بلوچ همخوانی دارد
واژه‌ی «پلنگ» در متون شاعرانه‌ی فارسی و بلوچی نیز برای اشاره به مردانی دلیر و نجیب به‌کار می‌رود—چهره‌هایی که در فرهنگ قبیله‌ای به‌عنوان الگوهایی از شجاعت و وقار شناخته می‌شوند
در مقابل، هرچند شتر در زندگی روزمره و معیشت بلوچ‌ها به‌ویژه در نواحی بیابانی نقش مهمی ایفا کرده و نماد صبر، بقا و کارآمدی است، اما این پلنگ است که در ناخودآگاه فرهنگی بلوچ‌ها، جلوه‌ای از آزادی، قدرت و غرور منزوی دارد—همان غروری که قرن‌هاست در جغرافیای خشک و دشوار بلوچستان شکل گرفته است