حکومت مرکزی با تحمیل گرسنگی، فقر و بیکاری سیستماتیک بر ملت بلوچ، آن‌ها را در تنگنایی قرار داده که میان مرگ بر اثر گرسنگی یا مرگ با گلوله‌های سرکوبگران یکی را انتخاب کنند. امروز چهارشنبه ۱۵ اسفند ۱۴۰۳، نیروهای امنیتی با ده‌ها خودرو به روستای گلنبات در بخش جلگه چاه هاشم شهرستان دلگان یورش برده و مزارع خشخاش را تخریب کردند. این سرکوب در حالی صورت می‌گیرد که مردم بلوچ، محروم از هرگونه حمایت دولتی، برای بقا به کشت خشخاش روی آورده‌اند. نیروهای امنیتی پیش از ورود به روستا، تهدید کرده بودند که در صورت مقاومت، مجوز تیراندازی دارند. سیاست رژیم روشن است: گرسنگی بده، سرکوب کن، و در صورت اعتراض، خون بریز. بلوچستان با منابع عظیم خود، به‌جای توسعه و پیشرفت، به‌عمد در فقر نگه داشته شده است. هزینه‌هایی که صرف سرکوب بلوچ می‌شود، می‌توانست زیرساخت‌های اشتغال پایدار و کشاورزی مکانیزه را فراهم کند. اما رژیم ترجیح می‌دهد سرمایه‌های مردم را برای بمب اتم، موشک و حمایت از گروه‌های تروریستی هزینه کند تا رؤیاهای خامنه‌ای را محقق سازد. این تبعیض ساختاری، ملت بلوچ را به سمت راه‌های پرخطر سوق داده و هر مقاومتی را با گلوله پاسخ می‌دهد. این یورش تنها یکی از صدها حمله‌ای است که ملت بلوچ در دهه‌های اخیر تحمل کرده است