سه‌شنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۴ خورشیدی – بر پایه‌ی تازه‌ترین آمار رسمی، استان سیستان و بلوچستان بار دیگر در صدر فهرست مناطقی قرار گرفته که بیشترین تلفات ناشی از تصادفات جاده‌ای را تجربه می‌کنند؛ هم‌ردیف با کرمان، فارس، تهران و خوزستان. این در حالی‌ست که شرایط جغرافیایی و محرومیت مزمن این استان، بار مسئولیت مضاعفی را بر دوش دولت و نهادهای زیرساختی می‌گذارد؛ مسئولیتی که سال‌هاست نادیده گرفته شده است.
نبود جاده‌های ایمن، کمبود جدی پایگاه‌های اورژانس، فقدان خدمات امدادی سریع، و نابرابری گسترده در تخصیص بودجه‌های عمرانی، همه و همه باعث شده‌اند تا جاده‌های بلوچستان به مسیری مرگ‌بار بدل شوند. این مرگ‌های پی‌درپی، نه “حادثه” که نتیجه‌ی مستقیم ساختاری نابرابر و سیاست‌های تبعیض‌آمیزند.
مردم بلوچ که در شرایط اقلیمی سخت، فاصله‌های طولانی و محرومیت از ابتدایی‌ترین امکانات زیستی زندگی می‌کنند، سزاوار چنین بی‌توجهی نیستند. جان آنان، مثل هر شهروند دیگری، باید ارزشمند و شایسته‌ی حفاظت باشد.
وقتی این آمار هر سال تکرار می‌شود، دیگر نمی‌توان آن را به حساب “بدشانسی” گذاشت. این قربانیان فقط اعداد نیستند، بلکه انسان‌هایی‌اند با رؤیاها، خانواده و آینده‌هایی که نابود شده‌اند. خانواده‌هایی که امروز سوگوارند، تنها به‌خاطر اینکه دولت در وظایف اولیه‌ی خود، یعنی ایجاد جاده‌ی ایمن و خدمات اضطراری کارآمد، قصور ورزیده است.
اکنون زمان آن است که نهادهای مسئول با اتخاذ تصمیم‌های جدی و عادلانه، و نه صرفاً وعده و شعار، به وضعیت بحرانی جاده‌ها در سیستان و بلوچستان رسیدگی کنند. مردم بلوچ نباید قربانی همیشگی کم‌کاری، تبعیض و بی‌عدالتی باشند.